Al ruim anderhalf jaar heeft een vreselijk virus ons in zijn greep. De medische wetenschap heeft gelukkig redelijk snel een remedie gevonden, maar terug naar normaal lijkt soms nog ver weg. Door alle aandacht voor dit virus lijkt de aandacht voor een andere vreselijke ziekte wat naar de achtergrond gedrukt te worden. Helaas ondervinden velen van ons ook in hun nabije omgeving de effecten van deze ziekte. Ook mijn schoonmoeder werd wat vergeetachtig en verblijft nu al enkele jaren op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. Gelukkig herkent ze ons nog bij elk bezoek, maar ook daar lijken in haar geheugen gaten te vallen.
Toen alles nog min of meer goed ging met mijn schoonmoeder werden we door Martin Roosenboom geattendeerd op de Alzheimerrally. Wat zou het toch leuk zijn als wij naast 'zijn' Classic 500 en Gelderlandrit ook meededen aan deze rally. Sinds 2014 zijn wij er dan ook graag bij en wat voelt het toch goed dat we op deze wijze een steentje kunnen bijdragen aan het langdurige proces een remedie voor deze ziekte te vinden. Op vrijdag 10 september was het dan ook eindelijk zover. Een groot deelnemersveld stond aan de start van de negende Alzheimerrally.

Nadat ik tot vervelends toe mijn navigatorskills met droogritjes op peil heb proberen te houden en we met drie OMC-ritjes van Rallycontrol rond de zomer weer met de auto op pad waren, mochten we op 16 juni eindelijk weer eens een avondritje van de AMAC met meer deelnemers buiten rijden. Anderen hadden ook alweer grotere ritten gereden, maar wij kozen ervoor in het jaar van de Coppa en Tulp geen SLS te rijden. Wat hadden wij zin om iedereen weer eens in levende lijve te zien en kozen ervoor de avond voor de Alzheimerrally al naar Apeldoorn te rijden. Wat was het weer gezellig om met een biertje bij te praten met andere deelnemers die hetzelfde idee hadden.

Van de 6 Alzheimerrally's die wij reden, zijn we in 2015 en 2016 op de derde plaats en in 2018 op de tweede plaats geëindigd. Andere jaren waren wat minder fortuinlijk. We waren er dan ook op gebrand nu toch eens echt die eerste plek te bemachtigen. Ik dacht dat ik daar tijdens de voorpret niets over had gezegd, maar iemand herinnerde mij de volgende dag dat ik na een paar biertjes toch had gezegd dat wij voor niets minder dan de eerste plaats zouden zijn gekomen. Het reglement was gelukkig kort en zoals we gewend zijn relatief eenvoudig. Ook het aantal te rijden systemen was beperkt. Ik zou dus geen probleem moeten hebben met dat ik iets niet goed gelezen zou hebben.

Na een goed ontbijt sloten wij aan in de rij met startende deelnemers en ontvingen ook ons eerste routeboek 10 minuten voor de start. De eerste kaart was gelijk 'punten vrije route' en ik liet het dan alvast intekenen wachten tot na de start. Een bekende Nederlander zou ons wegvlaggen, maar dat bleek uiteindelijk 'onze' prof. dr. Philip Scheltens te zijn. Het enthousiasme was er niet minder om. Normaliter kan ik een heel lang verhaal schrijven over alle fouten die we hebben gemaakt, maar om niet gelijk al te arrogant te worden, zal dat in dit verslag van de Alzheimerrally niet lukken. Wel kan ik jullie meenemen in een aantal overdenkingen, die bij ons gelukkig tot het juiste resultaat hebben geleid.
Zoals gezegd de eerste kaart 'punten vrije route'. Aan dit systeem op een oude kaart hebben we eigenlijk een beetje een hekel. Het duurt vaak te lang voordat je de juiste oude weg hebt gevonden en dan loopt er nu ook nog eens een A1 en een A50 doorheen. Waar kan je deze snelwegen onderdoor of overheen, die nog niet op deze kaart stonden. Alle punten vonden we toch redelijk vlot, waarbij er alleen bij punt 2 keuzestress was. 300 meter vanaf een inritje (ik dacht een oude wegaansluiting) vonden we controle B. De A zagen we bij doorrijden ook nog wel, maar zagen hierin een gebruikelijke grap met dubbele bodem van Martin. De eerste fout helaas.

Kaart 2 en 3 pijlen kortste route ging probleemloos en gelukkig kwamen we precies op de minuut bij de TC. Voor de start van de RP met een klein stukje blinde lijn had ik al alle afstanden bij de knikjes in deze lijn gezet. De bekende verlegging van een weg bij Martin in het begin zagen we gelukkig op tijd en vonden de nodige U en ook aan het einde zagen we eenzelfde grap net op tijd. Wij dachten 2 seconden te laat te zijn, maar van de rekenkamer kregen we er toch 19. Een tweetal kaarten met ingetekende lijn zou ons naar de eerste rallykroket na lange tijd leiden. Op deze lijn zagen wij een kleine verlegging niet en misten de controle J. Een foute en door ons 'gepakte' controle L werd om voor ons onbekende redenen geneutraliseerd, wat uiteindelijk niet heeft geleid tot een voor ons betere klassering. Gelukkig zagen we op de vierde kaart nog wel een tot weg door Martin omgebouwd stukje spoorlijn, dat prima voor een omrijdconstructie te gebruiken was.

Net voor een zeer uitgebreide lunch werden we nog even opgehouden door een vrachtwagen van de Hanos. Een klein sprintje over het terrein van Landgoedhotel 'Woodbrooke' en een coulante TC zorgden er gelukkig voor dat er geen negatief bericht over de Hanos in dit verslag is opgenomen. Om een afterlunchdip te voorkomen heb ik deze beperkt tot een broodje kroket en het nodige vocht met en zonder cafeïne. Ergens langs de spoorlijn bij Lochem maken we toch weer een foutje, missen de V en begrijpen ook na de uitleg nog niet wat we wel hadden moeten doen. Direct daarna maken we een domme fout en stinken in een grap die ze ook bij droogritjes gebruiken. Een bermlijn moest je verleiden een omweg te construeren, maar dat moet je dan niet doen over een weg die onderbroken wordt door een slootje. Toch niets geleerd van al die soms te flauwe grappen uit die droogritjes.

De enorme tankinhoud van onze Volvo zorgde in het begin van de middag voor wat minder druk op het tijdschema. We hadden dus voldoende tijd om nog eens goed naar het reglement te kijken, om te concluderen dat je bij deze rit niet per kaartfragment maar per traject moet construeren ofwel in één richting rijden. Net voor TC-6 moesten wat te simpele pijltjes je verleiden een piep klein stukje na een kaartovergang tegengesteld te rijden. Wij dachten net als Jaap Jongman een prima route te hebben gevonden richting Harfsen, omdat daar wat wegen waren weggepoetst en wat bermlijntjes erbij waren geplaatst, maar zonder stempel voor de TC ga je dan toch twijfelen. Met nog 16 resterende minuten in de rij voor de TC zag ik toch nog op tijd de juiste route via nogmaals een U en toch stempel 3. Een klein drama met twee fouten was ons bespaard gebleven.
Het eerste deel na TC-7 ging met grote stappen over de kaart. Inmiddels was de relatief zonnige dag veranderd in een zware hoosbui op de route over de A1 naar de afslag bij Wilp. 'Uiteraard' zagen wij pijl 5 langer doorlopen over een zandpad, maar besloten die niet te rijden, om tijdens de bui eventueel op privé te moeten keren. Wij reden een onnodige omrijdconstructie en pakten tweemaal de foute K. De koffiepauze bij Detron hadden wij beperkt tot een fotomomentje met een laagvliegende straaljager, omdat de nog actuele 1,5 metersamenleving tijdens de regen onder de luifel bij het koffiekraampje lastig te handhaven was. In alle rust konden we dan ook naar TC-8 rijden.

Ook in het laatste deel was er voldoende tijd om twijfelgevallen weg te nemen. Na drie keer eenzelfde weg te hebben gereden en de juiste plaats van een afslag te hebben gemeten, besloten we na het in klad noteren van de foute X naast de A50 toch nog even de alternatieve route te rijden en de juiste Y te noteren. Een laatste paar kronkelige pijlen en een blind deel van een pijl waarop meer werd verwacht brachten ons uiteindelijk naar de afsluitende stempel voor deze rallydag. Een korte file op de A50 naar de TC-9 IN leek nog wat roet in het eten te gooien, maar ook daar kwamen we gelukkig netjes op tijd aan. En dan begint het lange wachten. Ik had nog niet veel zin om ons resultaat zelf te controleren, maar ontdekte op verzoek van anderen dat we 's morgen 3 controles hadden gemist (waarvan er één uiteindelijk neutraal werd) en in de middag nog eens 3. Dat leek niet eens zo slecht te zijn.

Na een welverdiend glas bier en voor mij als naar huis rijder de nodige Spaatjes blauw kwam een mij in dit verslag niet bij naam te noemen navigator al langs met de mededeling 'Met jou had ik echt geen rekening gehouden'. Dit leek zowaar een opmaat voor een mooi besluit van deze dag te worden. Ook Martin Roosenboom vroeg vanaf een balkon op de eerste verdieping of wij wel mee bleven eten. Zou het dan toch waar zijn. De definitieve uitslag gaf uiteindelijk de duidelijkheid. Eerste in de Expertklasse van de Alzheimerrally. Tussen de fantastische voor-/hoofdgerechten van Van der Valk en het toetje werden de prijzen uitgereikt. De keuze voor Van der Valk dit jaar was perfect. Iedereen in één grote zaal samen met elkaar genieten van weer eens een echte rallydag. De bij de prijsuitreiking ontvangen flessen echte champagne hebben we maar niet zoals gebruikelijk bij de SLS en Tulp geleegd.

Dit verslag zal ik uiteraard beëindigen waarmee ik begonnen ben. Het doel van deze rally is uiteindelijk zoveel mogelijk geld bij elkaar brengen voor onderzoek naar de ziekte Alzheimer. Ook dit jaar zijn we daarin samen zeer goed geslaagd. Wederom is een cheque met een recordbedrag van € 76.000 uitgereikt voor verder onderzoek. Een enorme opbrengst waarvoor je met een collectebus langs wel heel veel huizen zou moeten lopen. Hiermee waardeer ik het werk van deze mensen eigenlijk nog meer. We hopen dat iedereen volgend jaar weer in zulke groten getale aanwezig zal zijn en de opbrengst nog weer wat hoger wordt. Wij hebben het maximale dit jaar mogen bereiken.

Alle deelnemers, organisatie, marshals, vrijwilligers en uiteraard alle mensen bij Van der Valk bijzonder bedankt voor deze prachtige dag. Zoals op de ook door ons aangekochte sokken staat 'Alzheimer socks', maar bedoelen ze misschien zoals je het uitspreekt 'sucks'…